Ο Θανάσης Φιλάρετος από τα 15 του παρατηρούσε τους κατοίκους στην περιοχή του στο Ασμήνιο Εύβοιας να παστώνουν ψάρια, είτε για οικογενειακή χρήση, είτε για επαγγελματική.
βόρειος Εύβοια
μια ιστορία ποιότητας!
Από νωρίς κατάλαβε ότι θα γινόταν μέρος αυτής της παράδοσης, αν και οι ασχολίες της οικογένειάς του ήταν τα κηπευτικά και ίσως είχε ακολουθήσει το δρόμο της γεωργίας, αν μια μεγάλη πλημμύρα που κατέστρεψε τα χωράφια, δεν τον ανάγκαζε να δει πιο «επαγγελματικά» τους λίγους τενεκέδες με σαρδέλες που πάστωνε αρχικά δοκιμάζοντας να τους πουλήσει.
Άρχισε να γνωρίζει τη διαδικασία. Να «ψήνεται» σιγά σιγά σε αυτή τη δουλειά.
Γνώρισε τους ψαράδες της περιοχής, όπως επίσης και τους ανθρώπους της βιοτεχνίας που σφράγιζαν τα μεταλλικά δοχεία και δέχτηκαν να στηρίξουν το όνειρό του.
Τα πρώτα κέρδη, αν και πενιχρά, μετατράπηκαν σε μεταλλικά δοχεία και αλάτι που μετέφερε από την Ιστιαία με μια καρότσα δεμένη πίσω από ένα μηχανάκι μάρκας Zundapp.
Μια μικρή αποθήκη μέσα στα περιβόλια και λίγες εποχιακές εργάτριες, ήταν η αρχή.
Τα θεμέλια της αποθήκης αποτελούνταν από αμμοχάλικα από την παραλία. Η
θάλασσα έμελε να προσφέρει τον «θεμέλιο λίθο» για την ανάπτυξη της εταιρείας
μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ο Θανάσης Φιλάρετος, έχοντας εγκαταλείψει τις γυμνασιακές σπουδές, μη έχοντας πάει ακόμα στρατιώτης, δεν ήξερε πώς κόβονται τα πρώτα τιμολόγια, ήξερε όμως καλά ποια ψάρια ήταν φρέσκα, πόσο αλάτι και πόσος χρόνος χρειάζονταν για να έχει ένα καλό αποτέλεσμα.
Όταν γύρισε από το στρατό, μαζί με τη σύζυγό του πλέον ήξεραν ότι το μέλλον τους δε ήταν στα κηπευτικά που πλημμύριζαν κάθε τόσο, αλλά στα αλίπαστα.
Τίποτα δεν ήταν εύκολο, όμως η ανάπτυξη ερχόταν με μικρά, αλλά σταθερά βήματα. Τώρα πια οι ψαράδες έβλεπαν ένα νέο συνεργάτη στη δουλειά τους. Τώρα το αλάτι ερχόταν με το καινούργιο του αγροτικό αυτοκίνητο. Τώρα οι «τενεκέδες» με τα ψάρια έφταναν λίγο πιο πέρα από τα διπλανά χωριά. Δεν τους αγόραζαν πια οι φίλοι και οι γνωστοί, αλλά και νέοι πελάτες που έμεναν ικανοποιημένοι και επαναλάμβαναν τις παραγγελίες τους. Στη μικρή αποθήκη στα περιβόλια προστέθηκε και δεύτερο δωμάτιο.
Και τότε ήρθαν οι Ιταλοί. Στη γειτονική χώρα που η αντζούγια είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κουζίνας της, είχε απαγορευτεί το ψάρεμα γαύρου από το 1983 έως το 1989. Έτσι οι ιταλικές εταιρίες είχαν στραφεί στην Ελλάδα για τις απαραίτητες προμήθειες.
Μια μεγάλη εταιρία από τη Νοτιο Ιταλία έφτασε μέχρι την αποθήκη στα περιβόλια. Η πρώτη παραγγελία αφορούσε σε 4.000 μεταλλικά δοχεία. Η αρχική έκπληξη και ο αρχικός δισταγμός ξεπεράστηκαν γρήγορα… Ακολουθώντας την παράδοση παρατηρώντας τις εξελίξεις, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες.
Τα όνειρα χωράνε και στην πιο μικρή κουκίδα του μυαλού. Η πραγματικότητα όμως απαιτεί περισσότερο χώρο. Η μικρή αποθήκη δεν επαρκούσε για την αποθήκευση των δοχείων για αυτό επιστρατεύτηκε μέχρι και το σαλόνι του σπιτιού.
Η αρχή μιας ωραίας ιστορίας είχε γίνει αρκετά χρόνια πριν. Η αρχή για μια μεγάλη ανάπτυξη γινόταν μόλις τότε. Η μικρή αποθήκη των 70 τ.μ. στο τέλος της δεκαετίας του ’80 είχε φτάσει στα 600 τ.μ.
Αυτό που αποκόμισε όμως από τη συνεργασία με την ιταλική εταιρία, ο Θανάσης Φιλάρετος, δεν ήταν μόνο μια υγιής οικονομική ανάπτυξη, που ξεκίνησε τότε, αλλά μια νέα τεχνογνωσία που δίδαξαν στον ίδιο και τους συνεργάτες του οι ειδικοί της Ιταλικής εταιρίας που ήρθαν στην Ελλάδα για αυτό το σκοπό.
Σύντομα τα αλίπαστα της LIDO που ήταν η ονομασία των προϊόντων της εταιρίας εκείνη την εποχή, άρχιζαν να ξεχωρίζουν από τον ανταγωνισμό. Αυτό που κατάλαβε ο Θανάσης Φιλάρετος ήταν ότι το κλειδί για την επιτυχία είναι η εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις και συνεργασίες και η άριστη ποιότητα των προϊόντων που προκύπτει μέσα από τη συνεχή βελτίωση της γνώσης, την καινοτομία και την τεχνογνωσία.
Υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξέρουμε, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να τα μάθουμε. Αυτό το δόγμα πέρασε και στα παιδιά του που συνεχίζουν σήμερα με επιτυχία την εταιρία ΑΦΟΙ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΟΕ που στεγάζεται πλέον σε εγκαταστάσεις 1100 τ.μ και διαθέτει στην ελληνική και διεθνή αγορά τα προϊόντα άριστης ποιότητας με το εμπορικό σήμα ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΥΒΟΙΑ.
Ο κυρ Θανάσης πλέον πηγαίνει στην εταιρία όταν έρχεται προς παραλαβή μια καινούργια ψαριά. Κάνει αυτό που έμαθε να κάνει και ως μικρός Θανάσης, καλύτερα από τον καθένα. Να ελέγχει την ποιότητα των ψαριών. Γιατί πέρα από τη γνώση, το μεράκι, την τεχνογνωσία, τον εξοπλισμό, μόνο η άριστη πρώτη ύλη μπορεί να σου δώσει άριστο τελικό προϊόν.
Αυτό το ξέρει καλά όταν με απόμαχους αλλά και νεότερους ψαράδες πίνουν το ουζάκι τους στην παραλία συζητώντας για αυτό που αγάπησαν περισσότερο στη ζωή τους, τα ψάρια. Και φυσικά απολαμβάνοντας ψαρομεζέδες που βγήκαν από το δικό τους μόχθο.
